Aleje Karola Marcinkowskiego dalszy ciąg spaceru po wschodniej pierzei Alei,
Muzeum Narodowe
Muzeum Narodowego w Poznaniu (Kaiser Friedrich Museums )
W 1894 roku władze pruskie powołały do życia pierwsze muzeum niemieckie – Provinzial Museum in Posen, od roku 1902 noszące nazwę Kaiser Friedrich Museum. Na potrzeby tego muzeum w latach 1900- 1903 zbudowano nową reprezentacyjną siedzibę, projektu Karla Hinckeldeyna, a od roku 1904 przeniesiono tu zbiory Kaiser Friedrich Museum. W tym miejscu, po dwudziestoletnim zdeponowaniu w National – Galerie, znalazła się też kolekcja malarstwa Atanazego Raczyńskiego.
Muzeum Narodowe w Poznaniu powstało z połączenia kilku historycznych kolekcji; najstarsza z nich, Muzeum Starożytności Polskich i Słowiańskich w Wielkim Księstwie Poznańskim powstało w 1857 roku przy Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. W tym muzeum znalazły się darowizny Seweryna Mielżyńskiego dla PTPN oraz zakupione przez Mielżyńskiego zbiory Edwarda Rastawieckiego i Miłosławska kolekcja rodzinna Mielżyńskich przekazana w 1871r. dla PTPN, zbiory te nazwane zostały Muzeum im. Mielżyńskich i otwarte dla publiczności w 1882r…
W 1919 roku, po odzyskaniu niepodległości, Muzeum Cesarza Fryderyka III przemianowano na Muzeum Wielkopolskie, przejęto wówczas zbiory z Muzeum Mielżyńskich… Podczas wojny znowu Kaiser Friedrich Museum Posen. Wiele dzieł wywieziono w głąb Niemiec, reszty dokonały działania wojenne, zwłaszcza walki o Poznań w 1945 roku…, Po wojnie stopniowa odbudowa zbiorów, w 1950 Muzeum Wielkopolskie zostało przekształcone w Muzeum Narodowe w Poznaniu. Muzeum Narodowe w Poznaniu przechuje jedną z najbogatszych kolekcję sztuki w Polsce, która obejmuje m.in. zbiory Fundacji Raczyńskich i Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (zbiory Mielżyńskich).
Muzeum Narodowe w Poznaniu – Al. Marcinkowskiego 9 – obecnie siedzibą oddziału są dwa, integralnie zespolone ze sobą gmachy: historyczny, wybudowany w roku 1904, oraz nowe skrzydło udostępnione dla zwiedzających w roku 2001.
Architektura budynku
Siedziba Kaiser Friedrich Museum zaprojektowana przez Karla Hinckeldeyna to okazały eklektyczny gmach, tworząc z barokowym skrzydłem Bazaru wschodnią pierzeję Placu Wolności. Budynek wzorowany na berlińskim arsenale, który pełnił ówcześnie muzeum broni. Tak ja berliński arsenał tak samo Kaiser Friedrich Museum miało rozsławiać niemiecką kulturę, o czym świadczyły wystrój elewacji i holu. Obok niezachowanych płaskorzeźb gloryfikujących sztukę – personifikacja Malarstwa, Rzeźby i Architektury w tympanonie, na fasadzie mozaikowe portrety najwybitniejszych artystów niemieckich, zastąpione obecnie, w tej samej technice, nazwiskami polskich malarzy. Na elewacji południowej, miedzy oknami pietra, zachowały się podobizny Wenzela Jamnitzera i Hansa Burgkmaira, wplecione w alegorie ośmiu gałęzi rzemiosła artystycznego. Na elewacji wschodniej sgraffito wyobrażające trzy królestwa przyrody: przyrodę nieożywioną (Krajobraz powulkaniczny); fauny (skalisty wyspa z orłem, lwem i wężem) flora (dorodna jabłoń na tle wodospadu). To wszystko ma się odnosić do zbiorów muzeum ale też do rozpowszechnionego przekonania o szczególności Niemców do odczuwania . Równie bogaty w znaczeniu był wystrój przykrytego szklaną kolebką holu – ściany ozdabiały malowidła bogów olimpijskich oraz bogów znanych z mitologii germańskiej – miało to podkreślać równorzędność kultur Północy i Południa…, przy ścianach na konsolach popiersia symbolizowały cztery epoki kultury śródziemnomorskiej: egipską, antyczną, gotycką i renesansową.. Do dzisiaj budynek ten, mieszczący obecnie Galerię Malarstwa i Rzeźby, stanowi jeden z ciekawszych przykładów monumentalnej architektury wystawienniczej, z centralnie usytuowanym holem i otaczającymi go salami ekspozycyjnymi.
W skład Muzeum Narodowego wchodzą oddziały:
Muzeum Sztuk Użytkowych – w częściowo odbudowanym Zamku Królewskim,
Muzeum Miasta Poznania – w ratuszu
Wielkopolskie Muzeum Wojskowe – Stary Rynek 9
Muzeum Instrumentów Muzycznych – Stary Rynek 45
Muzeum Etnograficzne, – ul. Grobla 25 (wejście od ul. Mostowej 7)
Poza Poznaniem:
Muzeum Pałac w Rogalinie
Muzeum Zamek w Gołuchowie
Muzeum A. Mickiewicza w Śmiełowie
W 2006 w zbiorach Muzeum Narodowego w Poznaniu znajdowało się 309 569 obiektów umieszczonych w 203 304 pozycjach inwentarzowych oraz 4 119 depozytów.
z góry stare muzeum i nowe skrzydło
Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne
Modernistyczny gmach z żelbetonu zbudowany w 1975r zlokalizowany przy Alei Karola Marcinkowskiego w bezpośrednim sąsiedztwie budynku poczty. Powodem budowy gmachu była konieczność rozbudowy poczty o nowoczesne, potrzebne gwałtownie rozwijającej się w końcu lat 60 XX wieku telekomunikacji. Budynek projektował Zdzisław Piwowarczyk wspomagany przez Reginę Pawułę-Piwowarczyk. Projektant planował także przebudowę głównego wejścia do starego gmachu pocztowego, do czego jednak nie doszło.
Odważnym rozwiązaniem, zwłaszcza w kontekście starej tkanki architektonicznej śródmieścia było zastosowanie kamiennych, poziomych żaluzji na całej elewacji, nie każdemu się to podoba. Żaluzje zdjęto, jednak na wyraźne żądanie współautorki projektu, przywrócono (po modernizacji obiektu) a w miejsce nietrwałego lastrika zamontowano żaluzje z wysokiej jakości granitu.
Budynek Poczty ul. 23 Lutego ( obecnie Urząd Pocztowy Poznań 9).
Pierwszy budynek pocztowy stanął w tym miejscu w 1798 i miał dwie kondygnacje, to z tego miejsca wysłał Mickiewicz 4 stycznia 1832 roku (stempel: Posen 4 Janr) list do Ignacego Domeyki – „Brata widziałem. Jest w pewnym miejscu, wygodnie i lepiej może niż w domu, ale przewiduję, że zatęskni wkrótce do Litwy. […] Twój list dawny, smutny, odebrałem w Rzymie. Było tam kilka słów Marii. Widok jej ręki tak mnie upoił, że płakałem jak dziecko; pierwszy to był płacz od pożegnania się z Czeczotem i Zanem”. (Mickiewicz, Listy, cz. II, s. 129). Z tej poczty często korzystał też Zygmunt Krasiński, odbierając pocztę od Delfiny Potockiej jeżdżąc do podpoznańskiej Wierzenicy.
Na miejscu starego budynku w latach 1873 – 1881 zbudowano następny, projektu Heinricha Kocha. Budynek neorenesansowy z kopułą, mieścił w sobie m.in. stację dyliżansów. Z powodu istnienia w tym miejscu poczty ulica w latach 1919 do 1939 nosiła miano „Pocztowej”.
W latach 1935-1936 przebudowano wnętrza wg. projektu Adama Ballenstedta. Rozdzielono działy: pocztowy i telekomunikacyjny. Przebudowę kontynuowano również w trakcie II wojny światowej nadając obiektowi obecny wygląd z monumentalną fasadą, z kolumnami doryckimi… w stylu charakterystycznym dla architektury nazistowskiej.
Ze względu na dynamiczny rozwój telefonii w tamtych czasach w 1975 roku do budynku pocztowego dobudowano Wojewódzkie Centrum Komunikacji.
dalszy spacer po Alejach Karola Marcinkowskiego na Poznańskie fyrtle 80a zapraszam 🙂