Plac Wolności cd
Pierzeja południowa pierzeja Placu Wolności
Narożnik Placu Wolności i Alei Marcinkowskiego – Hotel Rzymski
Historia
Hotel został zbudowany w latach 1837–1840 pod kierunkiem niemieckiego przemysłowca, jubilera Augusta Krause ( jak niektórzy powiadają przy wsparciu hrabiny Kwileckiej). Nadzór nad jego budową pełnić miał niejaki August Soller – jeden z najlepszych uczniów Karla Fryderyka Schinkla. Hotel zaczął funkcjonować jako Hotel de Rome, był on jedną z najnowocześniejszych budowli tego typu na terenie zaboru pruskiego. Składał się z dwóch piętrowych skrzydeł z wieżą na narożniku, w której było wejście. Szybko okazało się, że gmach jest jednak zbyt mały do potrzeb miasta aspirującego do miana pruskiej metropolii. W 1866 roku zarówno skrzydła jak i wieżę podwyższono. Przebudową kierował przypuszczalnie architekt monopolista poznańskiej architektury hotelowej Gustaw Schulc. Następna przebudowana w latach 1897–1898. Hotel słynął z dobrej kuchni, znakomicie wyposażonej winiarni. Pod hotelem przez lata stała również pierwsza i jedyna taksówka miejska
W lutym 1919 roku Drukarnia i Księgarnia Świętego Wojciecha kupiła hotel i urządziła w nim swoją główną siedzibę. Budynek przestał pełnić funkcje hotelowe. Na parterze mieściła się wielka księgarnia Świętego Wojciecha, kawiarnia Warszawianka, pozostałe pomieszczenia zajmowały wydawnictwa jak Tęcza, Kultura, Życie Gospodarcze i Przegląd Katolicki. Później do budynku wprowadził się także Związek Fabrykantów i Wyższy Urząd Ubezpieczeń Społecznych. Funkcjonował tu również pensjonat Pauliny Lipkowskiej.
Podczas okupacji hitlerowskiej Niemcy przebudowali budynek w stylu modernistycznym, wznieśli dach w formie neobarokowej i przywrócili funkcje hotelowe nazywając hotel Hotelem Ostland. W czasie wojny hotel zbombardowano, po wojnie odbudowany jako prosty, anonimowy klocek. Zaczął funkcjonować jako Hotel Poznański pod zarządem przedsiębiorstwa państwowe Hotele Miejskie. W 1993 powrócono do pierwotnej nazwy hotel Rzymski, a właścicielem budynku jest poznańska kuria arcybiskupia.
Architektura
Podczas przebudowy latach 1897–1898 podwyższono budynek do czterech pięter, zmieniono elewację, wieżę uzupełniono poprzez dodanie mniejszej, wielobocznej wieżyczki. Budynek nakryto wysokim mansardowym dachem. Fasady pokryto bogatą dekoracją tynku, fasady stały się „bogate” – pseudoryzality, pilastry, sztukateria… Klatka schodowa z kutą, ażurową balustradą wsparta na marmurowych kolumnach, ogród zimowy, restauracja, w piwnicy piwiarnia, sala bankietowa na piętrze o pałacowym charakterze, olbrzymia z ciemną kaligrafią sztukaterii na ścianach, z długimi żyrandolami, które odbijały się w lustrach.
Drukarnia i Księgarnia Św. Wojciecha Sp. z o.o.
Powstała 17 grudnia 1897 roku, kiedy to Spółkę Akcyjną „Kurier Poznański” przekształcono w Spółkę Akcyjną „Drukarnia i Księgarnia Św. Wojciecha”. Przełomowym momentem dla rozwoju instytucji było objęcie jej kierownictwa w roku 1902 przez ks. Piotra Wawrzyniaka. Nadał on firmie statut prawny spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. To najstarsza w Polsce katolicka oficyna wydawnicza. Jej publikacje stanowiły dla wielu wielkopolskich rodzin nośnik polskości pozwalający kultywować tożsamość narodową w ostatnich latach zaborów. Początkowo drukarnia i księgarnia mieściły się w kamienicy przy ul. Święty Marcin 69 kupionej w 1898 roku i rozbudowanej. W 1912 roku drukarnię przeniesiono na działkę przy ulicach Wawrzyniaka i Jackowskiego na Jeżycach, a w 1919 roku instytucja nabyła gmach dawnego Hotelu Rzymskiego na narożniku pl. Wolności i Al. Marcinkowskiego, gdzie księgarnia mieści się do dzisiaj. natomiast w 2013 roku siedzibę wydawnictwa i drukarnię przeniesiono na Chartowo. Własnością Drukarni i Księgarni św. Wojciecha jest Fabryka Papieru „Malta”.
Zapraszam na następny spacer po Placu Wolności „Po fyrtlach Poznania 87a”