Po fyrtlach Poznania 89 – Ulica Mielżyńskiego

10/10 - (3 votes)

Ulica Mielżyńskiego

Wytyczona w I połowie XIX wieku stanowiła pierwotnie część ul. Młyńskiej, sięgającej od św. Marcina do ul. Solnej. W roku 1885 r. Młyńską podzielono na Górną Młyńską (od św. Marcina do pl. Nowomiejskiego) i Dolną Młyńską (od pl. Nowomiejskiego do Solnej) pozostawiając dla części górnej dawną nazwę „ul. Młyńskiej”. Potem Górną Młyńską w 1891 roku nazwano ulicą Wiktorii, (chodziło o upamiętnienie imienia żony cesarza niemieckiego Fryderyka III, która w roku 1888 odwiedziła Poznań, zniszczony straszliwą powodzią). W 12. 4. 1920 roku znowu ulica Górną Młyńską próbowano podzielić na Gwarną i Mielżyńskiego, czemu sprzeciwił się Magistrach. W efekcie całość została przy nazwie Seweryna Mielżyńskiego ale tylko do początku 1921 roku, bo Magistrat znowu zmienił zdanie. Dawna ulica Górna Młyńska (Wiktorii) została podzielona na ulice Gwarną (od Świętego Marcina do Ulicy Fredry ) i dalszy ciąg (od ulicy Fredry do Placu Nowomiejskiego – Placu Cyryla Ratajskiego). Nazwa spowodowana przyległemu muzeum Mielżyńskich.

widok od Placu Cyryla Ratajskiego

Podobnie jak ulica Gwarna – ulica Seweryna Mielżyńskiego –zaczynają się na dawnym Placu Gwarnym… Początek ulicy to po północnej stronie, – Zespół Szkół Komunikacji im. Hipolita Cegielskiego, dawny Hotel Monopol

Dawny Hotel Monopol
Zbudowany w latach 1907- 09 przez spółkę Bohmer i Preul przy dawnym Placu Gwarnym (obecnie narożnik ul. Fredry i ul. Mielżyńskiego). Budynek pięciopiętrowy, w parterze mieścił liczne sklepy, wewnątrz znajdowały się lokale gastronomiczne. Budynek posiadał wykusze o konstrukcji ryglowej, charakterystycznymi szczytami czy dachami. Naroże całego hotelu zaakcentowane zostało wysoką wieżą widoczną w perspektywie zbiegających się przed hotelem ulic. Całość zwieńczona została okrągłą basztą. Elewacje hotelu operowały przetworzonymi formami neorenesansowymi, plastycznymi pasami boni. Do 1945 mieścił się tutaj hotel. W skutek działa wojennych budynek strasznie ucierpiał. Praktycznie został zrujnowany. Po wojnie został on odbudowany ale w prostych formach. Od 1954 roku w budynku swoją siedzibę ma Zespół Szkół Komunikacji im. Hipolita Cegielskiego

Spacerując dalej po północnej stronie spotykamy kamienicę ze słoneczkiem uśmiechniętym,

Kamienica nr 21 Posener Bauhütte
Nr 21 kamienica Posener Bauhütte – własność dawnego poznańskiego stowarzyszenia budowlanego (Bauhütte, dokładnie: Poznańskie Stowarzyszenie Architektów i Budowniczych) zbudowana w 1912 roku. a jej projektantami byli członkowie cechu , niemieccy architekci Hermann Böhmer i Paul Preul. Rzeźby to dzieło Edmunda Kunzego. Był to pierwszy w Poznaniu własny dom cechowy.Bardzo okazały gmach, nawiązujący do gotyku i renesansu niemieckiego.

Wewnątrz okazała Sala Rycerska na wzór podobnych rozwiązań w Niemczech. Oprócz tego umieszczono w obiekcie piwiarnię, restaurację i inne pomieszczenia służące cechowi, a także luksusowe mieszkania. Fasada z dużym wykuszem, bogato zdobiona. Rzeźby to dzieło Edmunda Kunzego, przedstawiają symbole budowlane związane z cechem, jak i masońskie, w szczycie głowa św. Józefa – patrona stolarzy i cieśli, na wspornikach podobizny Leonarda da Vinciego i Petera Fischera.

Fasada z dużym wykuszem, bogato zdobiona. Rzeźby to dzieło Edmunda Kunzego i przedstawiają symbole budowlane związane z cechem, jak i masońskie, w szczycie głowa św. Józefa – patrona stolarzy i cieśli, na wspornikach podobizny Leonarda da Vinciego i Petera Fischera