Dalszy ciąg spacerach po wnętrzach kórnickiego zamku
Czarna Sala
W XVIII wieku po rozebraniu budynku bramnego i przykrycia dziedzińca dachem powstała obszerna sień. Część południowa podczas przebudowy w połowie XIX w została wydzielona tworząc salę w kształcie obecnym. Cementową podłogę przykryto czarną farbą i stąd przyjęła się nazwa Czarnej Sali, obecnie od 1961 posadzkę pokryto biało-czarnym marmurem. Prostokątne pomieszczenie o kryształowym sklepieniu wsparte na czterech ośmiobocznych filarach. Najpierw po przebudowie w 1873 spełniało funkcję hallu, później salonu.
Przy wyjściu na taras stoi stolik z pompejańską mozaiką z I w. n.e. przedstawiającą psa strzegącego domostwa (cave canem, czyli strzeż się psa) umieszczaną w przedsionkach antycznych domów rzymskich.
Sala Jadalna
Obok Czarnej Sali mieści się Sala Herbowa (Jadalnia), z której poprzez trzy duże okna zajmujące prawie całą południową ścianę roztacza się rozległa panorama na park.
Ozdobą sali jest drewniany kasetonowy strop mieszczący w 71 skrzyńcach tarcze z herbami rycerstwa polskiego. Zespół ten został wykonany w oparciu o dzieło Jana Długosza, XV wiecznego kronikarza polskiego, które jest uznawane za pierwszy polski herbarz. Herby miały uzmysławiać tradycje wielkich rodów polskich, miały krzepić nadzieję na odrodzenie państwa.
Z pierwszego wyposażenia zachowały się jedynie neobarokowe wyplatane krzesła z wysokim oparciem i barokowa prasa do bielizny stołowej z ok. 1700 roku. Pozostałe meble wprowadzone zostały później, choć niektóre z nich są równie stare i cenne, choćby dwie szafy: orzechowa gdańska z 1726 r. i holenderska fornirowana hebanem i palisandrem. Z inicjatywy Jana Działyńskiego urządzono tu galerię portretów rodzinnych z XVII i XVIII w.. Po prawej stronie niszy wisi namalowany w ok. 1754 r. portret – Teofili z Działyńskich Szołdrskiej-Potulickiej (1714-1790), niezwykle zasłużonej dla Kórnika i Bnina, popularnie zwanej Białą Damą. Według miejscowej tradycji głęboką nocą ożywa ona i wizytuje swoje dawne, rozległy majątek.
Pokój Marii Zamoyskiej
Wnętrze pierwotnie pełniło funkcję paradnego pokoju gościnnego, potem sypialni Izabelli, żony Jana Działyńskiego a następnie mieszkała tu siostra Władysława Zamojskiego Maria, ostatni lokator zamku.
Wśród mebli barokowych zwracają szczególną uwagę stojące naprzeciw okna dwie gdańskie sekretery z szafiastymi nastawami z drugiej połowy XVIII w. z mnóstwem schowków wewnątrz,
dwie XVII-wieczne zdobione macicą perłową szafki, stół barokowy, także kilka mebli z XIX wieku: dwie kanapy i gotowalnia z ruchomym lustrem. Na ścianach wiszą prace Marii Zamoyskiej i portrety rodzinne.
Zakątek myśliwski
Ośmioboczne pomieszczenie zwane Zakątkiem Myśliwskim w parterowej części baszty nakryte jest sklepieniem kryształowym i oświetlone dwudzielnym gotyckim oknem.. Na ścianach wiszą trofea myśliwskie – poroża jeleni, łosi i danieli. Na okrągłej kanapce znajdują się splecione ze sobą rogi jelenie, pozostałość po śmiertelnej walce dwóch rogaczy znalezione w 1915 r. w lasach kórnickich.
Ośmioboczne pomieszczenie zwane Zakątkiem Myśliwskim w parterowej części baszty nakryte jest sklepieniem kryształowym i oświetlone dwudzielnym gotyckim oknem.. Na ścianach wiszą trofea myśliwskie – poroża jeleni, łosi i danieli. Na okrągłej kanapce znajdują się splecione ze sobą rogi jelenie, pozostałość po śmiertelnej walce dwóch rogaczy znalezione w 1915 r. w lasach kórnickich.
Zapraszam na dalszych spacer po wnętrzach kórnickiego zamku..