Ulica Solna,
Ulica Solna biegnie od ul. Działowej i Placu Wielkopolskiego do Alei Niepodległości (kiedyś Wały Leszczyńskiego).
W swojej historii nazywała się różnie , najpierw była ulicą Magazynową (Magazinstrasse) , wytyczona w pierwszej dekadzie XIX wieku, krótko po wytyczeniu (w roku 1801) północnego odcinka Alei Wilhelmowskich (Marcinkowskiego). Już w 1919 roku na planie miasta (na podkładzie z 1803 r) pojawia się „Magazinstrasse”. Przy ulicy tej za czasów pruskich znajdowały się różne magazyny np. Królewski Magazyn Zboża i Mąki, a spichlerz z czasów napoleońskich przetrwał do II wojny światowej, był tu również magazyn soli. Były to głównie magazyny wojskowe, na planach miasta i ich opisach wspomina się w tym miejscu o intendenturze lub prowianturze. W 1899 roku ulica zostaje podzielona na dwie ulice, zachodni odcinek – ulica Magazynowa (Magazinstrasse) i wschodni – ulica Seeckta (Seecktstrasse – nazwa od pochodzącej od nazwiska pruskiego generała),, niektórzy nazywali ją ulica Sekciarską.
Granicą podziału była ulica Młyńska. Po odzyskaniu niepodległości od 16. 6. 1919 odcinek zachodni został nazwany „ul. Solną“ – nazwa od pruskich, rządowych magazynów soli, które znajdowały się na terenie gdzie dzisiaj zbudowany gmach sądu. Nazwę wschodniego odcinka zmieniono na „ulicę Antoniego Babińskiego”. Ulica tworzyła dawniej część pl. Działowego. (Babiński był emisariuszem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, w styczniu 1847 za zranienie żandarma pruskiego został skazany na śmierć. Wyrok wykonano publicznie w Poznaniu na Placu Działowym poprzez rozstrzelanie. Jego śmierć stała się sygnałem do manifestacji patriotycznych i nabożeństw). Babiński patronował wschodniemu odcinkowi ulicy w latach 1919 – 1950. Po roku 1950 zniknęła już nazwa Babińskiego a Solna obejmuje całą ulicę.
Po roku 1828 po zaakceptowaniu przez króla pruski Fryderyk Wilhelm III budowy twierdzy Poznań, ulice Magazynową zaczęto zabudowywać budynkami wojskowymi. Powstał:
Plac Działowy –
W 1801 roku na miejscu skonfiskowanych karmelitom ogrodów klasztornych utworzono „plac paradowy” (Paradeplatz). Później odbywały się na nim ćwiczenia artylerii, z tych względów nazwany „placem Działowym” (Kanonenplatz).
Dowództwo Generalne
Na wprost wylotu ulicy Wilhelmowskiej (Aleje Marcinkowskiego) na Placu Działowym, w 1889 powstał okazały gmach zbudowany w formach neorenesansowych dla Dowództwa Generalnego (General –Kommando des V Armee-Korps). Gmach zamykał panoramę Alei Marcinkowskiego (Wilhelmstrasse).
Parter budynku boniowy, piętro zaś ceglane z ozdobnymi obramieniami okiennymi. Elewację budynku wieńczył wsparty na konsolach gzyms oraz balustrada. Budynek posiadał liczne wykusze, wewnątrz piękna sala bankietowa i klatka schodowa.
po stronie wschodniej obszerny podjazd, przed którym znajdował się pomnik upamiętniający Cesarza Wilhelma I.
W części północnej, na tyłach budynku znajdowała się oficyna – jedyny ocalały fragment Dowództwa Generalnego obecnie użytkowany przez Uniwersytet Artystyczny.
Dowództwo Generalne służyło celom wojskowym aż do 1945 roku, kiedy to budynek został poważnie uszkodzony i rozebrany, została tylko wspomniana oficyna. Dzisiaj oprócz oficyny użytkowanej przez Uniwersytet Artystyczny na byłym Placu powstał Ogródek Jordanowski nr 1 i trochę drzew.
Budynek Prokuratur Poznańskich ulica Solna
Budynek Prokuratur Poznańskich – obiekt przy Solnej 10/Hejmowskiego to czterokondygnacyjny budynek, który został wzniesiony w latach 2005- 2008. Zaprojektowali go architekci z pracowni Wojciecha Kolesińskiego.
Budynek mieszczący wszystkie poznańskie prokuratury rejonowe oraz prokuraturę okręgową i apelacyjną. Całkowita powierzchnia tej nieruchomości wynosi prawie 14 tys. m2.. koszt siedziby to 48 mln zł. Niedaleko znajdują się biurowiec Temida, Sąd Okręgowy. Przy gmachu stoi pomnik Adwokatów Czerwca ’56.
en face wygląda skromnie, ale kiedy trochę zajrzymy od boku….
Pomnik Adwokatów Czerwca ’56
pomnik przy narożniku ulicy Solnej i Stanisława Hejmowskiego w Poznaniu (przy gmachu prokuratur), upamiętniający adwokatów – obrońców w procesach poznańskiego Czerwca 1956. Obelisk został oficjalnie odsłonięty 19 czerwca 2010 roku, w przededniu 54. rocznicy wydarzeń czerwcowych. Uroczystego odsłonięcia dokonali prezydent Poznania Ryszard Grobelny, Zofia Gutowska – córka Michała Grzegorzewicza, adwokata, który wraz ze Stanisławem Hejmowskim był nieformalnym przywódcą ławy obrończej procesów robotników po 1956 roku. Pomnik powstał z inicjatywy Okręgowej Izby Adwokackiej w Poznaniu i ma być hołdem dla wszystkich adwokatów broniących w procesach politycznych. To poznańscy adwokaci nie dopuścili, by ze strajkujących zrobić chuliganów. Wielu z nich zostało przez to pozbawionych praw do wykonywania swojego zawodu, inni byli prześladowani. Pomnik jak i napis zaprojektował poznański architekt Andrzej Kurzawski. Napis na pomniku głosi: „Adwokatom, niezłomnym obrońcom w procesach czerwca 1956 i procesach politycznych”
Szkoła muzyczna przy ulicy Solnej 12.
Budynek powstał w 1972 roku i obecnie mieści się tu Poznańska Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia im. M. Karłowicza i Poznańska Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I stopnia nr 1 im. H. Wieniawskiego.
W 2011r podczas konkursu Wieniawskiego w Poznaniu przy pomniku Adama Mickiewicza na przeciwko Auli UAM stała styropianowa głowa Henryka Wieniawskiego zaprojektowana przez artystę rzeźbiarza Jakuba Psuję. Od dzisiaj 21 kwietnia 2012 roku staraniem dyrekcji będzie stała przed szkołą której patronuje Henryk Wieniawski.
I narożnik Solnej i Młyńskiej, najdłuższej ulica Poznania (Jak tu wejdziesz, do tego budynku- można długo nie wyjść), to areszt jako kontynuacja więzienia istniejącego wcześniej przy placu Sapieżyńskim (Wielkopolskim) od 1802. Budynek penitencjarny przy ul. Młyńskiej zbudowano około 1907. Całość zmodernizowano w latach 70. XX wieku.
Koszary Huzarów
Po północno – zachodniej stronie powstał w 1850 roku nowy kompleks koszarowy dla drugiego Pułku Huzarów. Należał do największych budowli wojskowych na terenie miasta.
W roku 1888 do koszar przeniesiono pruski 20. Pułk Artylerii Polowej, a sam budynek szybko zaczęto nazywać „Koszarami Artyleryjskimi”. Koszary z trapezoidalnym dziedzińcem i z okalającymi go z trzech stron budynkami stajni.
Koszary podczas wojny poważnie uszkodzone, nie zostały odbudowane, dzisiaj na ich miejscu Hotel „Ikar”.
Na planach 1910 roku przy ul. Magazynowej widać już nowy budynek, który został wybudowany z czerwonej cegły.
Jego głównymi elementami były trzy bloki wieżowe, przewyższające łączniki. Środkowy wyróżniał się ozdobnym, szczytem. Częścią kompleksu jest także remiza artyleryjska oraz ujeżdżalnia. Ze względu na kolor cegły budynków po obu stronach ulicy, potocznie zaczęto rozróżniać „Białe” i „Czerwone”.
Po wyzwoleniu Wielkopolski w 1919 r., Czerwone Koszary przy ul. Magazynowej zostały przejęte przez Wojsko Wielkopolskie. W kwietniu 1919 r. budynek stał się miejscem formowania Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej. Budynek koszarowy w tym miejscu przetrwał do dziś. Nadal jest on własnością Wojska Polskiego.
Stanowi on siedzibę kilku instytucji wojskowych, w tym Prokuratury Wojskowej.
Landratura Poznań-Wschód
Przed skrzyżowaniem z Aleją Niepodległości – budynek dawnej Landratury Poznań-Wschód z 1908- 1910r, służył dla powiatu Poznań – Wschód, projekt Franza Josepha Weissa. Powstanie tego obiektu wiąże się ze skokowym rozwojem Poznania na przełomie XIX i XX w., czego wynikiem była konieczność podzielenia miasta na dwa powiaty, zwane przez Niemców landraturami.
W budynku oprócz pomieszczeń biurowych znajdowały się reprezentacyjna sala obrad i mieszkania landrata. Po odzyskaniu niepodległości i po II wojnie służył władzom powiatu poznańskiego, później Młodzieżowy Dom Kultury. W latach 80. XX wieku został zmodernizowany i rozbudowany o nowe skrzydło dla potrzeb dla wytwórni filmów animowanych a następnie zaadaptowany dla potrzeb poznańskiego oddziału TVP. TVP była tu do roku 2003, do czasu przeprowadzki na ulicę Sarafitek 8.
Od czasu przeprowadzki budynek stał pusty a jego sprzedaż ciągnęła się osiem lat. Taki sobie przykład niegospodarności telewizji publicznej, budynek nie był wykorzystywany a zmieniające się zarządy Telewizji Polskiej wielokrotnie podkreślały, że brakuje im pieniędzy z abonamentu na działalność programową. 29 września 2011r wreszcie nabył go prywatny przedsiębiorca z Poznania, podobno za kwotę około 10 milionów zł.
W części w nowszej części z lat 70, od strony ul. Solnej planowany jest hostel, zaś w reprezentacyjnej części gmachu z efektownym wejściem od strony al. Niepodległości, swoją siedzibę znajdą prawdopodobnie banki oraz kancelarie prawne.
Gmach zbudowany w uproszczonych klasycznych formach zwiastujące nadchodzące art déco i modernizm, jedna z pierwszych prób wprowadzenia rodzącego się modernizmu w Poznaniu. Budynek pierwotnie miał trzy skrzydła z asymetrycznie zakomponowaną elewacją frontową, skierowaną w stronę Alei Niepodległości. Elewacja jest silnie nacechowana wertykalnie (lizeny, wysokie szczyty, wejście przez reprezentacyjny, wysoki portyk).
W szczycie orzeł….
Zapraszam na następny spacer na ulicę Młyńską…:)