Collegium Minus i Aula Uniwersytecka
Historia
Przez pierwsze lata działała tu pruska Akademia Królewska, którą otwarto 4 listopada 1903 roku. Wykłady odbywały się początkowo w wynajętych salach Biblioteki Cesarsko-Wilhelmowskiej (ob. Biblioteka Główna UAM przy ul. Ratajczaka). Dopiero w 1910 roku przeniesiono uczelnię do neorenesansowego gmachu przy obecnej ulicy Wieniawskiego 1. Akademia Królewska kształciła głównie młodzież niemiecką. Po dziewięciu latach, w maju 1919 roku, w obiekcie zaczęła funkcjonować Wszechnica Piastowska, późniejszy Uniwersytet Poznański, który od 1955 roku znany jest pod nazwą Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. W auli Uniwersytetu odbył się w dniach 21.06 – 7.07 1946 r. proces byłego namiestnika tzw. „Kraju Warty”, Arthura Greisera i zakończył się wydaniem wyroku śmierci przez powieszenie.
Była to ostatnia publicznie wykonana egzekucja w Polsce. Miała miejsce 21 lipca 1946 r. na stokach Fortu Winiary (dzisiaj Cytadeli).
Architektura
Reprezentacyjny gmach Collegium Minus oraz przylegający doń budynek szkolny wybudowano w stylu „niemieckiego renesansu” powstał w 1910 roku dla pruskiej Akademii Królewskiej. Projekt Edwarda Fürstenaua. Forma gmachu wyróżnia się oryginalnym stylem północnego renesansu niemieckiego. Polega on na połączeniu kościelnego schematu bryły i wnętrza typowego dla protestanckich zborów emporowych z kształtem ujętej wieżami bryły renesansowego pawilonu zabawowego. Na fasadzie we wnękach między oknami trzeciej kondygnacji, ustawione są dwie rzeźby berlińskiego twórcy P.Bechera, symbolizujące Naukę i Sztukę. W środkowym polu plafonu (aktualnie nieistniejącego), akcentował pierwszorzędną rolę muzyki dla krzepienia ducha narodu niemieckiego.
Warto zobaczyć szczegół – zegar słoneczny (Ale popatrzeć w górę należy
)
W 1918 roku podczas pożaru spłonęła wieżowa wystawka pośrodku kalenicy dachu budynku auli, budowana była, jako platforma dla obserwatorium astronomicznego. Dotąd nie została odbudowana. Na miejscu inicjałów Wilhelma II i pruskiego godła państwowego pojawiły się emblematy uniwersytetu i polski orzeł. Najbardziej okazałymi wnętrzami gmachu są dwie duże aule: Aula Uniwersytecka i Sala Lubrańskiego. W Auli Uniwersyteckiej odbywają się uroczystości akademickie oraz koncerty, słynie ze znakomitej akustyki.
W 1947 roku został zmieniony wystrój malarski, kiedy to Wacław Taranczewski wymalował nowy plafon – przedstawiający rydwan Apollina, dziewięć muz i porwanie Europy, a Marian Szamańda i Tadeusz Łakomski – wyobrażenia muzyczne.
Współcześnie
Budynek zajmuje Uniwersytet im. Adama Mickiewicza – znajduje się tu rektorat uczelni, a historię UAM przypominają umieszczone w holach tablice. Najbardziej okazałymi wnętrzami gmachu są dwie duże aule: Aula Uniwersytecka i Sala Lubrańskiego. W Auli Uniwersyteckiej odbywają się uroczystości akademickie oraz koncerty, słynie ze znakomitej akustyki.
widok od tyłu
Collegium Iuridicum
Collegium Iuridicum zlokalizowany w Dzielnicy Cesarskiej, przy ulicy Świętym Marcinie, bezpośrednio przy kaponierze – siedziba Wydziału Prawa i Administracji UAM
Gmach zbudowany w 1907 r. dla Banku Spółek Raiffeisena (dawne kasy rolnicze) , zaprojektowany przez firmę Hartmann & Schlenzig. Po tych czasach zostały się płaskorzeźby nad głównym wejściem (od ulicy Święty Marcin) z motywami wiejskimi (kaczki, kury, snopki). Na parterze znajdowała się sala operacyjna banku, wyżej mieszkania służbowe, a w suterenie funkcjonowała ogólnodostępna piwiarnia i winiarnia. Budynek nawiązuje stylem do okolicznych zabudowań Auli Uniwersyteckiej i Akademii Muzycznej (dawnego Domu Ewangelickiego).
I dwa słowa o samym UAM- Uniwersytet im. Adama Mickiewicza to jeden z najlepszych polskich uniwersytetów to godny kontynuator tradycji Akademii Lubrańskiego i Poznańskiego Kolegium Jezuickiego – pereł systemu edukacyjnego dawnej Rzeczypospolitej. Aktualnie na 49 kierunkach i 183 specjalnościach studiuje ponad 47 tys. studentów oraz ponad 1300 doktorantów.
Przed gmachem odsłonięto 8 maja 2010 ławeczka pomnik ławeczka Heliodora Święcickiego pierwszego rektora UAM, ufundowany przez fundację UAM i Stowarzyszenie Absolwentów. Ławeczkę odsłonięto 8 maja 2010, autorem rzeźby jest Grzegorz Godawa. Od powstania ławeczka jest najbardziej popularnym miejscem fotografii absolutoryjnych.
Po drugiej stronie Świętego Marcina, naprzeciw budynków uniwersyteckich – ,
Akademia Muzyczna im. Ignacego Jana Paderewskiego,
Uczelnia zaczęła swoją działalność w dawnym Domu Ewangelickim – Evangelisches Vereinhaus zaprojektowanym przez architekta Johannesa z Charlottenburga. Gmach wzniesiony 1910 -1912r. W gmachu znajdowały się sale zebrań z zapleczem gastronomicznym i hotelowym, biblioteką, bankiem, sklepy… W roku 1997 zakończono budowę nowego skrzydła budynku a w roku 2000 oddany został do użytku cały obiekt, który wyróżnia się bardzo współczesną, a jednocześnie nawiązującą do starego skrzydła bryłą architektoniczną, pięknymi elewacjami i reprezentacyjnym frontonem. W plebiscycie „Gazety Wyborczej” czytelnicy uznali go za najbardziej udany gmach zbudowany w ostatnim dziesięcioleciu w Poznaniu. 9 października 2006 r miało miejsce otwarcie Sali Koncertowej – Aula Nova, która przeznaczona dla 650 słuchaczy. I teraz charakterystyczna oszklona rotunda zdobi centrum Poznania.
Historia Uczelni sięga 16 października 1920 roku – wtedy to rozpoczęła działalność Państwowa Akademia i Szkoła Muzyczna, przemianowana w 1922 roku na Państwowe Konserwatorium Muzyczne. Od roku 1947 funkcjonowała jako Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna, zaś od 1981-jako Akademia Muzyczna im. Ignacego Jana Paderewskiego. Teraz poznańska uczelnia jest jedną z ośmiu Akademii Muzycznych w Polsce, studiuje tu około 700 osób.
Stary obraz tego fyrtla, budynki uniwersytecki i budynek AM i trochę Placu Mickiewicza z pokazaną budową Pomnika Wdzięczności zauważone z loty ptaka
Niżej z pomnikiem Bismarcka
Skrzyżowanie Świętego Marcina i Niepodległości z widocznym budynkiem Ziemstwa Kredytowego oraz Zamkiem Cesarskim,
Ziemstwo Kredytowe
Ziemstwo Kredytowe to okazały gmach w stylu neoromańskim, zbudowany w roku 1910 roku na narożniku Alei Niepodległości i Święty Marcin. Projekt Franza Schwechtena. Budynek Ziemstwa wraz z Budynkiem Poczty stanowią oprawę dla Zamku Cesarskiego zaś sylwetka Ziemstwa, szczególnie jego wieża to kontrapunkt dla wieży zamkowej, a gmach to element urbanistyczny definiujący panoramę Placu Mickiewicza (przed II wojną światową wieża zamku i Ziemstwa były wyższe). Pierwotnie oprócz funkcji biurowych obiekt pełnił również rolę mieszkalną, m.in. mieścił apartamenty dyrektora poczty. Obecnie gmach zajmuje Filharmonia Poznańska która rozpoczęła działalność 10 listopada 1947 z inicjatywy Tadeusza Szeligowskiego. Filharmonię wyróżnia spośród instytucji tego typu w kraju, działający od 1950 roku chór Poznańskie Słowiki – Chór Chłopięco-Męski Filharmonii Poznańskiej. Chór pośrednio wywodzi się ze sławnego przed II wojną światową w kraju i na świecie Poznańskiego Chóru Katedralnego, w którym jako sopranista śpiewał Stefan Stuligrosz i to właśnie 19-letni Stefan Stuligrosz przejął prowadzenie chóru, zmarł w 2012roku. Salą koncertową Filharmonii jest Aula Uniwersytecka uważana za jedną z najlepszych pod względem akustycznym w Polsce. W budynku mieści się też oddział BZ WBK.
Filharmonia Poznańska im. Tadeusza Szeligowskiego
Dzieje Filharmonii Poznańskiej – zarówno instytucji, jak i jej nazwy sięgają lat dwudziestych XX wieku. Wtedy to „umuzycznieni”, a patriotycznie nastawieni mieszkańcy Poznania, przyzwyczajeni do słuchania koncertów nawet w okresie zaborów postanowili powołać Filharmonię Poznańską. Nie była to jeszcze instytucja organizującą koncerty, ze specjalnym budynkiem czy salą, ale wyrażała tęsknoty muzyczne i aspiracje środowiska. W 1919 roku powstała w Poznaniu polska opera z pełna orkiestrą więc rozszerzono działalność na repertuar estradowo-symfoniczny. I były koncerty „Filharmonii Poznańskiej” (jeszcze bez oficjalnej nazwy) w operze, nie były to koncerty regularne ani częste ale cieszyły bardzo dużym powodzeniem. W roku 1930 bytem scen operowych wstrząsnął ogólnopolski konflikt ekonomiczny ZASP-u z władzami, co groziło likwidacją teatrów operowych. Poznańscy muzycy rozpoczęli akcję powołanie w Poznaniu stałych, cyklicznych koncertów symfonicznych, na bazie (w domyśle: bezrobotnej) orkiestry operowej. Najaktywniejszymi byli: Tadeusz Kassern, Stanisław Wiechowicz, a zwłaszcza Tadeusz Szeligowski, który wykorzystywał swoje paryskie znajomości. Marzenie stało się konkretem – 14 października 1931 roku odbył się I koncert Orkiestry Symfonicznej Stołecznego Miasta Poznania, taka była nazwa oficjalna, ale nieoficjalnie (nawet bywało, że na afiszu) pojawiała się nadal „Filharmonia Poznańska”. W pierwszych czterech tygodniach, odbyło się 10 koncertów. Obecna Filharmonia Poznańska może więc z dumą szukać w niej swojej tradycji – w Orkiestrze Symfonicznej Stołecznego Miasta Poznania.
Po wojnie
2 czerwca 1945 roku opera zaczęła sezon a już dwa miesiące później Opera Poznańska zorganizowała I koncert symfoniczny, koncertów do października było siedem. W maju 1946 roku zostało powołane Towarzystwo Filharmonii „Robotniczej”. Towarzystwo przystąpiło do stworzenia instytucji filharmonicznej z własną orkiestrą symfoniczną. Powołano prowizoryczne jej kierownictwo, organizowano koncerty na początek z orkiestrą operową. Pierwszy koncert odbył się 28 grudnia 1946 roku w wypełnionej po brzegi hali Zakładów (jeszcze!) Cegielskiego i był wielkim świętem dla Poznania. Równolegle trwały konsultacje w sprawie stabilizacji instytucji, szukano odpowiedniego dyrygenta-kierownika artystycznego, został nim Stanisław Wisłocki, który miał zorganizować orkiestrę. Na dyrektora i kierownika artystycznego Wysocki zaproponował Tadeusza Szeligowskiego, który 1 lipca 1947 roku objął stanowisko Dyrektora i Kierownika Artystycznego Filharmonii Poznańskiej bo tak została nazwana powstała instytucja. Inauguracja działalności filharmonii odbyła się od swojego I koncertu 10 listopada 1947 roku pod kierownictwem Stanisława Wisłockiego. Wcześniej była już tzw. „czeska inauguracja” sezonu 1947/1948 w dniu 29 X występem Filharmonii Czeskiej pod dyrekcją Rafaela Kubelika. Orkiestra posiadała wtedy 46 „własnych” instrumentalistów, których udało się zebrać w ciągu czterech letnio-jesiennych miesięcy. Zespół był wspomagany muzykami orkiestry operowej. W roku 1951 Filharmonia Poznańska przejęła pod swe skrzydła Chór Chłopięcy i Męski „Poznańskimi Słowikami” Stefana Stuligrosza. Salą koncertową Filharmonii Poznańskiej ze względu na doskonałą akustykę stała się Aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza
24 września 1999 roku na uroczystym koncercie inaugurującym sezon artystyczny 1999/2000, Filharmonia Poznańska przyjęła imię Tadeusza Szeligowskiego. Od tej pory pełna nazwa instytucji brzmi: Filharmonia Poznańska im. Tadeusza Szeligowskiego.
Neon Poznańskich Słowików
często nazywany neonem Filharmonii Poznańskiej – to jeden z piękniejszych i najbardziej rozpoznawalnych neonów w Poznaniu. Neon to pięciolinia, klucz wiolinowy, słowiki skaczące po pięciolinii (element animowany neonu – cykl trwa niecałą minutę) oraz jednego słowika w kolorze żółtym, który świeci cały czas – to dyrygent i założyciel chóru, Pan Stefan Stuligrosz. Na dole reklamy napis „POZNAŃSKIE SŁOWIKI” i drugi napis dodany podczas remontu w 2007 roku „FILHARMONIA POZNAŃSKA”. Neon powstał w 1974 roku a zaprojektował go poznański artysta plastyk Antoni Rzyski. Nie działał przez kilkanaście lat do listopada 2007, wtedy to dodano napisy oraz zrekonstruowano „słowiki” i neon ożył w wielkim stylu. Jeden „słowik” wygląda niepozornie, chociaż w rzeczywistości ma dokładnie 150 cm wzrostu, a kolory niebieski, żółty, zielony, purpurowy.
I sąsiad, budynek Dyrekcji Poczty, opisany prze spacerze po ulicy Kościuszki, ale tu też coś mu się należy, więc
warto jeszcze raz pokazać ciekawy portal od strony ulicy Kościuszki
Ze starej widokówki
Na następny spacer zapraszam do Zamku Cesarskiego