Plac Wiosny Ludów dawny Plac Św. Krzyski nazwany na cześć kościoła i szpitala fundacji ofiarnej Gertrudy Peszlowej. W wieku XIX wybudowano tu kościół kalwiński św. Piotra (1838) i plac powstały otrzymał nazwę niemiecką pierwotnie „Petrikirchplatz“, później „Petriplatz“ — plac Piotra. W czasach polskich sięgnięto do starej tradycji i od 29. 8. 1919 zwał się „Placem. św. Krzyskim“. W roku 1946 plac przemianowano na plac Prezydenta Hoovera ( tablica na Poznański Kupcu).Od 19 maja 1948 roku funkcjonuje obecna nazwa – Plac Wiosny Ludów. Na znajdujący się w centrum Poznania, placu krzyżuje się osiem święty Marcin, Półwiejska , Szkolna , Strzelecka , Pogdórna , R. Szymańskiego i Wysoka
Niegdyś była tu ruchliwa osada, leżąca przed bramą Wrocławską, zwana Stelmachy, której początki sięgają na pewno XIV, a być może już XIII wieku. Przy placu biegła Struga Karmelicka , na której wybudowano około XV wieku Młyn Czapnik (nazywany też Małym Królewskim Młynem i Młynem Sążnickim,). Młyn uległ zniszczeniu podczas wojny ze Szwecją w 1655. Bezpośrednio przed Bramą Wrocławską był też plac targowy, rzeźnia i cegielnia. Przez Bramę Wrocławska wyjeżdżało się z miasta w kierunku południowym na Wrocław i Śląsk. Ożywiona wymiana handlowa ze Śląskiem i Wrocławiem, powodowała, że mieszkańcy tzw. „Przedmieścia Wrocławskiego”, na które składało się kilka osad, nastawieni byli na obsługę taborów kupieckich (rzemieślnicy naprawiający i wytwarzający wozy, sanie, kołodzieje, bednarze, kowale,). Przedmieście to tworzyły, oprócz Stelmachów, też osady: Święty Marcin, Półwieś, Czapniki (okolice dzisiejszej ulicy Strzeleckiej) i Piaski (dzisiejszy plac Bernardyński).
Prawdopodobnie już w XIV wieku na tym terenie istniał szpital dla trędowatych i niewielki, jednonawowy kościółek św. Krzyża. Z czasem jednak szpital i kościółek na Przedmieściu Wrocławskim znacznie podupadły i pojawiła się potrzeba odnowienia ich. W 1420 roku biskup Andrzej Łaskarz potwierdził fakt nowej fundacji szpitala i kościoła. Fundatorką była Gertruda Peszlowa. W 1772 bp Krzysztof Szembel zadecydował o zakończeniu działalności szpitala, zaś kościół został sprzedany przez abpa Ignacego Raczyńskiego w porozumieniu z władzami miasta, i rozebrany w 1797, majątek przeniesiony do kościoła św. Stanisława (obecnie kościół farny).
(więcej…)
